Rozdział 10

-Ale… o co… chodzi…- wyjąkał zdenerwowany Paweł

-Przecież słyszałam, że mówiliście coś o jakimś wypadku.- nie ustępowała Magda

-Musiało Ci się coś przesłyszeć.- odparł libero próbując brzmieć nonszalancko, ale dziewczyna nie dała się zwieść

-Nie rób ze mnie idiotki!- wrzasnęła

-Wiem co słyszałam!

Olszewska gwałtownie wycofała wózek i zrzuciła przy tym jakąś ramkę na ziemię. Magda spojrzała na tę fotografię i zamarła.

-Ile miałeś lat kiedy zrobiono to zdjęcie?- zapytała

Libero podniósł ramkę i przyjrzał się uważnie fotografii.

-5, 6. Nie pamiętam dokładnie. Byliśmy wtedy na wakacjach u cioci. A dlaczego pytasz?

-Ten dom wydaje mi się dziwnie znajomy.- wyjaśniła

-To bardzo charakterystyczny styl budowlany dla tamtego regionu.

-Po prostu mam jakieś takie dziwne wrażenie, że byłam kiedyś w tym domu.- powiedziała lekko przybita

-Przecież to niemożliwe!- zaprzeczył natychmiast siatkarz

-Nie, żeby coś, ale nie zastanawialiście się dlaczego matka Magdy zareagowała tak ostro?- do rozmowy wtrącił się Dawid

-Moja matka po prostu nigdy nie popierała mojej decyzji o zostaniu psychologiem sportowym.- odrzekła w ramach wyjaśnień po czym zwróciła się do Pawła

-Pamiętasz tę ciocię?

-Nigdy jej nie lubiłem. Tomek zresztą też. Cały czas na nas krzyczała, a rodzice bardzo często nas do niej zawozili. Magda nie zaprzątaj sobie już tym głowy. Miałaś wystarczająco dużo wrażeń jak na jeden dzień.

-To, że dzisiaj odpuszczam nie znaczy, że nie wrócę jeszcze do tego tematu.- zastrzegła na co obaj siatkarze się zaśmiali

W tym samym momencie rozległ się dźwięk komórki atakującego.

-Czyżby Sabinka.- zironizował libero

-Spadaj!- odgryzł mu się Dawid odbierając połączenie

-Słucham?

Po drugiej stronie rozbrzmiał monolog żony Konara.

-Ja też przepraszam.- powiedział po chwili siatkarz, a Magda i Paweł wymienili porozumiewawcze spojrzenia

-Tak niedługo będę w domu. Też Cię kocham!

-Tym razem będę bardziej stanowczy.- przedrzeźniał go libero

-A na co nam kłótnie. Jesteśmy jeszcze młodzi i powinniśmy korzystać z życia.- odparł Dawid ubierając kurtkę

-Na razie Zati! Widzimy się jutro na treningu!

-A ja to pies! Też będę na waszym treningu!- krzyknęła oburzona Magda

-Wybacz. Ciągle zapominam, że zostałaś naszą nową panią psycholog.- wyjaśnił udając skruszonego

-To lepiej dla Ciebie, żebyś w końcu wbił to sobie do głowy! Do jutra!

-A podobno jesteś taka nieśmiała.- wtrącił Paweł

-Przy was jakoś nabieram większej pewności siebie

-Mamusiu patrz znalazłam 4-listną koniczynkę!- wykrzyknęła mała dziewczynka wbiegając do kuchni

-Widzę Może przyniesie Ci szczęście.- odparła kobieta po czym krzyknęła do wchodzącego chłopca

-Zobacz jakie ślady narobiłeś! Przed chwilą umyłam podłogę!

-Elżbieta czemu znowu na niego krzyczysz?- w pomieszczeniu nagle zjawił się wysoki szatyn

-Mamo kto to?- zapytała zdezorientowana dziewczynka

-Mój kolega.- ucięła kobieta prowadząc mężczyznę do salonu

Dziewczyna odwróciła się w kierunku chłopca i zamarła widząc pewne podobieństwo.

-Mamusi! Mamusiu!- zaczęła nawoływać niestety odpowiedziała jej cisza

-Mamusiu! Mamusiu!- powtórzyła głośniej

-Magda obudź się! To tylko sen!- do uszu dziewczyny doszedł głos Pawła

Roztrzęsiona Olszewska przyciągnęła do siebie siatkarza mamrocząc.

-Widziałam Cię.

-Jak to mnie widziałaś?- zapytał odsuwając od siebie Magdę

-Widziałam Cię w tym domu. Przyszedłeś z dworu, a moja matka nakrzyczała na Ciebie, że ubrudziłeś podłogę.

-Jesteś pewna, że to byłem ja i Twoja matka?

-Nie jestem jakąś wariatką!- zaprotestowała

-Wcale tak nie myślę. Po prostu próbuję jakoś ogarnąć to wszystko.

-Sądzisz, że moja matka zareagowała tak ostro z powodu jakiś wydarzeń w przeszłości?

-Na prawdę nie wiem, ale to nie jest odpowiedni czas na myślenie o tym. Śpij już.- uciął temat

-Teraz to już na pewno nie usnę.

-Spróbuj chociaż.- poprosił głaszcząc dziewczynę po policzku

Magda pochyliła się do libero, a ten wyszedł jej naprzeciw. Umysł Olszewskiej wręcz krzyczał, że nie powinna tego robić, a jednak nie posłuchała głosu rozsądku. Na początku ich usta zetknęły się tylko delikatnie. Po chwili jednak ogarnęło ich jakieś szaleństwo. Para kompletnie przestała panować nad tym co robi.

-Paweł nie jestem jeszcze gotowa.- powiedziała kiedy siatkarz zszedł pocałunkami na jej szyję

-Przepraszam, ależ się wygłupiłem. Wyszedłem teraz na jakiegoś napalonego nastolatka.- zażartował

-W ramach rekompensaty możesz położyć się obok mnie.- zaproponowała dość nieśmiało

-Twoje życzenie o Pani jest dla mnie rozkazem!- powiedział poważnie, a Magda zaśmiała się w odpowiedzi

-Jesteś taki słodki kiedy próbujesz być romantyczny

-Ja i romantyzm to chyba najgorsze połączenie jakie znam?- rzucił zaczepnie

-Nie gadaj już tyle tylko się kładź!- zarządziła

-Strasznie tu zimno i potrzebuję kogoś do ogrzania.

-A więc tylko po to mnie potrzebujesz?- udał oburzonego

-A co Ty se myślałeś?

-Skoro chodzi tylko o ogrzanie to podkręcę Ci kaloryfer i już mnie nie ma.- wstał z łóżka, ale Magda złapała go za rękę

-Nie chodzi tylko o to. Boję się spać sama.- wyszeptała i dodała

-Jakkolwiek niezręcznie by to nie zabrzmiało czuję się trochę dziwnie u Ciebie. Mam wrażenie jakbym była w jakimś obcym miejscu, a zawsze miałam problem z aklimatyzacją w nowym miejscu.

-Od teraz to jest również Twoje mieszkanie.- odparł Paweł

-Po prostu potrzebuję trochę czasu.

-W porządku rozumiem, ale jakby co zawsze możesz do mnie przyjść.- powiedział zajmując drugą połowę łóżka

-Dziękuję. Jesteś naprawdę kochany. Może gdybyśmy żyli w innym świecie mielibyśmy szansę na coś więcej.- odrzekła przytulając się do libero

Mężczyzna westchnął głęboko powtarzając sobie w myślach jak mantrę:

-To tylko przyjacielska pomoc, nic więcej. To tylko przyjacielska pomoc, nic więcej.

***

Mamy w końcu 10 rozdział. Jestem z niego średnio zadowolona, ale mam nadzieje, że wam się spodoba. W życie Magdy i Pawła wkrada się pewna tajemnica z przeszłości. Macie jakieś pomysły o co może chodzić. Teraz już na pewno następny rozdział będzie w weekend. Pozdrawiam! Miłego popołudnia Do next! :)